دیپلماسی لرزان رژیم در فرانسه؛ پشت پرده اعترافات سفیر سابق

 دیپلماسی لرزان رژیم در فرانسه؛ پشت پرده اعترافات سفیر سابق

مصاحبه وتهدیدهای دلفی آنروی سکه دادگاه نکایشی ۱۰۴ نفر علیه مجاهدین وبگیروبه بند واعدامهای بی وقفه مردم میباشد 

مقدمه 

در سیاست، آنچه ناگفته می‌ماند، اغلب از آنچه به زبان می‌آید افشاگرانه‌تر است. مصاحبه اخیر ابوالقاسم دلفی، سفیر پیشین رژیم ایران در فرانسه، با روزنامه رسمی جمهوری اسلامی، چیزی فراتر از یک مرور دیپلماتیک است؛ سندی است بر وحشت فزاینده رژیم از شکست پروژه‌های سرکوب، حتی در بیرون از مرزها.

آن‌چه در قالب «تحلیل سیاست خارجی فرانسه» عرضه می‌شود، در حقیقت تلاشی مزورانه برای فشار بر کشور میزبان مقاومت ایران و آماده‌سازی افکار عمومی برای توجیه پروژه‌های امنیتی رژیم در اروپا است.

دلفی سخن نمی‌گوید؛ رژیم از دهان او تهدید می‌پراکند.

مصاحبه ابوالقاسم دلفی، سفیر سابق جمهوری اسلامی در فرانسه، با روزنامه «ایران» را نباید تنها یک اظهارنظر دیپلماتیک تلقی کرد. این مصاحبه، چهره‌ی واقعی دستگاه سیاست خارجی رژیم را در مواجهه با مقاومت ایران و آزادی‌های سیاسی در غرب برملا می‌سازد.

در حالی که دلفی تلاش می‌کند موضع فرانسه را در جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل «محتاط» و «بینابینی» نشان دهد، اما در بخش‌هایی از مصاحبه، با لحن تند و هشدارآمیز از «پناه دادن به گروهک منافقین» در فرانسه به‌عنوان یک عامل مخرب نام می‌برد. این تناقض، دقیقاً از همان سیاست چندلایه‌ و لرزان رژیم پرده برمی‌دارد: جایی که دیپلماسی، ابزار سرکوب و تهدید می‌شود.

جمله‌هایی که دلفی علیه مقاومت ایران در خاک فرانسه به زبان می‌آورد، در واقع یک تهدید دیپلماتیک مستقیم علیه آزادی بیان و آزادی فعالیت سیاسی در اروپا است. این مصاحبه، بدون پرده، میزبانان مقاومت را زیر سؤال می‌برد و خواستار محدودسازی آن‌هاست؛ خواسته‌ای که با منشور حقوق بشر و قوانین اساسی کشورهای دموکراتیک در تضاد کامل است.

از سوی دیگر، این مصاحبه را باید بخشی از یک پروژه امنیتی-تبلیغاتی گسترده‌تر دانست. رژیم ایران به‌تازگی با راه‌اندازی یک دادگاه نمایشی علیه ۱۰۴ تن از اعضا و هواداران سازمان مجاهدین خلق، تلاش کرده فضای ارعاب علیه مقاومت را در داخل کشور تشدید کند. دلفی با این مصاحبه، نقش «نسخه برون‌مرزی» همان پروژه را بازی می‌کند: با لباسی دیپلماتیک، اما با مأموریتی امنیتی.

رژیم به‌خوبی می‌داند که حضور سازمان‌یافته و مشروع مقاومت ایران در خاک فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی، یکی از تهدیدهای استراتژیک علیه بقای آن است. نه به خاطر ترور یا خشونت، بلکه به دلیل قدرت افشاگری، سازمان‌دهی و مشروعیت مردمی و بین‌المللی.

به همین دلیل است که هم دادگاه در تهران و هم مصاحبه در پاریس، دو تیغه‌ی یک قیچی برای بریدن صدای آزادی‌اند—اما این صدا نه خاموش می‌شود و نه بریدنی است.

جمع‌بندی:

رژیم ایران، که در داخل با اعدام، شکنجه، و دادگاه‌های نمایشی ۱۰۴ نفره، و در بیرون با لابی‌گری، نفوذ و لبخند دیپلماتیک تلاش دارد مقاومت را خاموش کند، این‌بار هم شکست خواهد خورد.

مصاحبه ابوالقاسم دلفی، نه دفاع از منافع ملی ایران، که افشاگری ناخواسته درباره ترس استراتژیک رژیم از مقاومت سازمان‌یافته در خاک آزاد است.

او اعتراف می‌کند که فرانسه، با تمام تضادهایش، جایی است که هنوز صدای آزادی بلند است—و این صدا، صدای مجاهدین و همه‌ی بی‌صدایان است.

آن‌که از صدا می‌ترسد، صدای سقوط خود را شنیده است.