شکار خاموش در وزارت اطلاعات – شماره ۱واواک بی‌حافظه؛ وقتی موساد، اطلاعات را برد و هیچ‌کس نفهمید به‌کوشش: مصطفی نیکار
مقدمه:
مستندات بزرگ‌ترین رسوایی‌ها:
۱. دزدی تاریخی اسناد اتمی (۲۰۱۸)
-
موساد یک‌باره وارد انبار مرکزی اسناد هسته‌ای در شورآباد تهران شد
-
ظرف چند ساعت، ۵۵ هزار سند طبقه‌بندی‌شده + ۱۸۳ سی‌دی را برداشت و بیرون برد
-
واواک حتی متوجه نشد چه کسی، چه چیزی، و کی خارج شد
نتیجه: برنامه هسته‌ای لو رفت، فردو و نطنز زیر ذره‌بین رفتند، دانشمندان شناسایی شدند
۲. ترور محسن فخری‌زاده با سلاح هوش مصنوعی (۲۰۲۰)
-
ترور با تیربار هوشمند کنترل‌شده از راه دور
-
محافظان از جمله نیروهای واواک، سردرگم و بی‌برنامه
-
هیچ اخطار پیشگیرانه، ردگیری یا مهار امنیتی از سوی وزارت انجام نشد
نتیجه: نماد امنیت هسته‌ای ایران، در اتوبان دماوند، در مقابل چشمان وزارت، به گلوله بسته شد
۳. عملیات نطنز، کرج، و اصفهان (۲۰۲۱–۲۰۲۵)
-
انفجارهای مهندسی‌شده در دل سایت‌های اتمی
-
موساد با نفوذ به شرکت‌های پیمانکار، ربات‌های انفجاری و مواد شیمیایی وارد کرده بود
-
همه این‌ها بدون کشف هیچ شبکه داخلی از سوی وزارت اطلاعات
نتیجه: سیستم حفاظتی و امنیتی رژیم، نه فقط سوراخ، بلکه فروپاشیده بود
تحلیل: واواک «بی‌حافظه» شده
در عرف اطلاعاتی، «بی‌حافظه» یعنی:
-
نمی‌داند چه می‌داند
-
نمی‌فهمد چه از دست رفته
-
نمی‌تواند آنچه را که لو رفته بازیابی کند
عوامل بی‌حسی اطلاعاتی رژیم:
-
پیرشدن کادرهای اطلاعاتی (نسل لاجوردی، حجازی، فلاحتیان...)
-
تبدیل واواک از نهاد تخصصی به بازوی سیاسی سرکوب
-
ایجاد دوگانگی و رقابت بین سپاه (اطلاعات سپاه) و واواک
-
ورود نیروهای تواب، بی‌تعهد و فرصت‌طلب به بدنه
-
اعتماد افراطی به فناوری چینی و روسی، بدون تسلط فنی مستقل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر