شکار خاموش در وزارت اطلاعات – شماره ۲ تواب‌سازی شکست خورد؛ نافرمانی امنیتی در نسل ۱۴۰۰
به‌کوشش: مصطفی نیکار
جلادان اوین گیلانی لاجوردی وکچوئی که بنیانگذاران تواب سازی بودند
مقدمه:
بخش اول: فروپاشی ابزار تواب‌سازی
سال‌ها تلویزیون جمهوری اسلامی، اعترافات ساختگی را با آب و تاب پخش می‌کرد:
«من با سازمان در ارتباط بودم…»
«ما فریب خوردیم…»
«من در خانه تیمی بودم…»
نمونه‌های شکست تواب‌سازی:
قیام ۱۴۰۱: هزاران جوان زندانی، با وجود شکنجه، حاضر به ضبط اعتراف نشدند
بازداشت دختران شورشگر در شیراز: حتی پس از تهدیدهای چندمرحله‌ای، دوربین‌ها خاموش ماند
پرونده‌سازی علیه فعالان صنفی: بسیاری پس از آزادی، روایت خلاف آنچه تلویزیون پخش کرده، را منتشر کردند
شکست در پرونده‌سازی علیه مجاهدین در خارج: اعترافات تکراری تواب‌های پیر، حتی در رسانه‌های حکومتی بی‌اثر شده
بخش دوم: تواب‌های خاموش یا متحول‌شده
تعداد قابل‌توجهی از تواب‌های دهه‌های گذشته:
دیگر حاضر به همکاری نیستند
از ایران خارج شده‌اند
یا با سکوت، نافرمانی پنهان می‌کنند
این یعنی فروپاشی تدریجی دستگاهی که «تواب» را ابزار امنیت می‌دانست.
چرا تواب‌سازی دیگر جواب نمی‌دهد؟
| دهه ۶۰ | دهه ۱۴۰۰ |
|---|---|
| اطلاعات در انحصار حکومت | اطلاعات در دسترس همه |
| ترس، کنترل روانی | آگاهی، قدرت جمعی |
| رسانه یک‌طرفه | شبکه‌های اجتماعی، ضبط‌وپخش فوری |
| بی‌نامی زندانی | چهره و صدای شناخته‌شده از لحظه بازداشت |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر